Overgeven

Soms zijn er ontmoetingen in je leven, voor maar heel even. Ze duren slechts een minuut, een uurtje of een dag en dan zijn deze mensen uit je leven verdwenen. Toch kunnen deze kleine ontmoetingen heel veel voor je leven betekenen. Op dat ene moment of voor heel je leven. De ontmoeting was bijzonder, uniek, inspirerend of met zon overgoten.

Zo denk ik nog wel eens terug en zo ook vandaag, aan mijn ontmoeting met een stewardess. Zo'n 3 en half jaar geleden was ik op de terugweg met het vliegtuig vanaf Spanje. De ontmoeting had een bijzondere bijdrage in mijn ontwikkeling en ik zal haar en deze ontmoeting nooit vergeten.

Het was een moeilijke tijd, een pittige verblijf in de grote stad in Baskenland. Hij bestond uit behoorlijk wat confronterende stilte momenten met mezelf. De breuk met mijn ouders was nog vers. Ik kon en durfde niet echt met iemand te praten en ik voelde me op sommige momenten wanhopig alleen.

Ondanks de prachtig mooie momenten, was een deel van mijn proces daar ook slopend voor mij. En bij mijn beslissing om terug naar Nederland te gaan ontstonden in mijn beleving de eerste lichamelijke klachten die hoorden bij het emotionele proces dat ik doorliep. De hele nacht voor de vlucht aan, had ik last gehad van een brok in mijn keel die meer aanvoelde alsof ik ieder moment kon overgeven. Overgeven is voor mij al een drama op zich, maar het constant aanblijvende gevoel was zacht uitgedrukt, zeer onprettig. Samen met het constant willen voorkomen dat ik de controle over mijn lichaam verliezen zou, stapte ik na een nacht niet te hebben geslapen in de bus die me naar een overvol vliegveld brengen zou. Ik had inmiddels wel begrepen dat het gevoel psychisch was, wat voor mij bevestigd werd toen ik bij de balie een vraag stelde. Tranen spoten met de kracht van een fontein omhoog, maar bleven net steken in mijn keel. Hoewel ik nu wist dat ik echt niet werkelijk zou hoeven overgeven in een overvol vliegtuig, was het gevoel toch zodanig overweldigend dat ik er ook niet helemaal zeker van durfde te zijn. Daarnaast vond ik het ook geen prettig idee om de zee aan emoties zomaar in het vliegtuig te ontladen en als een waterval uit te laten stromen op de onbekende mensen om me heen.

En toen ontstond het moment van de bijzondere en belangrijke ontmoeting voor mij. Ik bracht de mensen naast me op de hoogte van het feit dat ik misschien wat vaak langs ze heen zou vluchten en dat ving de stewardess die voor mij bezig was van mij op.

Hoewel ik het echt niet nodig vond en niet zo van aandacht hou of er eigenlijk dus niet mee om kan gaan, liet ik me door haar toch gewillig meeloodsen naar de plek die voor de stewardessen is bedoeld. Ze was lief, rustig, ze maakte drankjes voor me en ze stelde me gerust. Langzaam kon ik wat ontladen en kwam er een lichte ontspanning terug in mij. Het was lastig om een beetje zorg te krijgen, maar ook heel fijn.

Bovenal had de stewardess door dat ik niet echt misselijk of ziek was, maar last had van een emotioneel probleem. Ze vroeg naar de oorzaak, maar het was nog te vroeg en te spannend om te praten. Ik werd al meer dan voldoende door de lichamelijke reactie overladen. Ze liet me rustig de hele weg zitten en kwam steeds even terug. Ze drong zich niet op maar moedigde wel aan.

Ze was even bij me op die ene dag en dat voelde goed. Ze liet me zien dat iets kon zijn. Ze liet me iets ervaren wat ik niet had verwacht. Een ontmoeting die een stukje vertrouwen en overgave in het proces gaf.

En daarom denk ik nog wel eens terug aan deze speciale ontmoeting op deze lastige dag.