Knap

Ik ben er stil van. Zomaar ineens ben ik op dat ene punt beland. Dat punt waarop ik op tijd mijn grens aangeven kan. Een soort verbijsterd blijf ik achter, alleen met mezelf. En nog steeds kan ik niet bevatten wat ik zojuist heb verteld.

Plotseling en onverwacht, daar gaat het meestal mis. Voor ik het weet doe ik met de ander mee, om na een paar afspraken of soms na een half leven toch weer te moeten toegeven dat ik het eigenlijk vanaf dag 1, minuut 1 al niet wil.

En dat ik het de hele tijd wel heb geweten, maar dat ik het ergens gewoon niet weten wil.

Omdat iets toch gezellig is, omdat ik iemand wil helpen, omdat ik iets van de ander zo kwetsbaar vind. Omdat ik vind dat de ander de liefde verdiend. Gewoon omdat ik eigenlijk liever niet alleen wil zijn. Omdat ik zo nieuwsgierig ben en wel wat weten wil.

En dat zijn eigenlijk de ergste patronen nog niet eens.

Meestal zijn de momenten waarop ik iets tegen mijn wil in deed, de grootste momenten van angst geweest.

Niet durven zeggen wat je eigenlijk wilt, uit traumatische ervaringen, uit angst voor het leven, uit angst voor de dood. Dat is een vreselijk gevoel. 

Dat zijn de ergste patronen, de meest confronterende. De lastigste om af te leren. De moeilijkste om te willen weten in jezelf.

Maar vandaag heb ik totaal onverwacht iemand voor mijn deur laten staan. Sterker nog, naar huis laten gaan. Niet binnen gelaten, omdat hij speciaal voor mij was gekomen en omdat het anders zielig was dat hij buiten moest blijven staan. Niet even thee gedronken omdat hij dat misschien wel wil. Niks beloofd, niks gegeven, niks gedaan wat ik niet wil.

Hoeveel momenten zijn er wel niet geweest dat ik er in ben getrapt, in de val van mezelf. Dat ik dacht dat ik het proberen moest, een kans moest geven, iemand misschien wel iets voor vriendschap was. En hoe vaak heb ik zo iemand wel niet binnen gelaten, omdat ik dacht dat hij zielig was. Hoe vaak ben ik wel niet bang geweest te kwetsen, iemand af te wijzen. Hoe vaak heb ik een eerlijk antwoord wel niet gerekt omdat ik de ander wilde laten weten dat hij het waard is, terwijl hij dat zelf toch nog niet gelooft. 

Maar vandaag heb ik gezien dat het bestaat, dat het kan. Direct eerlijk zijn en laten zien wie je bent. Ik heb iets voor mezelf bewezen. Het is mogelijk om zacht, eerlijk, kwetsbaar en krachtig in 1 te zijn. En ik ben in staat om mensen liefdevol de deur te wijzen. En ik voel dat ik daarmee niks mee heb misdaan.

En dat ik erna niet gebukt onder schuldgevoelens hoef te gaan. Dat het gewoon meteen kan voelen of je het beste hebt gedaan voor alle twee. Eerlijk zijn is niet gemeen. Ik heb de ander en mezelf een dienst bewezen.  Iets dat ik vandaag voor het eerst niet alleen weet in mijn hoofd, maar ook voel in mijn hart. 

Op naar een nieuwe start, waarin de waarheid geen uren meer hoeft te duren. Waarin het geen dagen meer hoeft te wachten, tot het er zijn mag.