Zonder tijd

Zonder tijd in het leven, zonder tijd voor ons zelf, zonder tijd voor de ander. 

Soms zitten we zonder tijd, zonder dat we het weten. Soms gaat de tijd zo snel, dat we hem zijn vergeten. Want wat is het eigenlijk om met tijd te leven? Tijd die werkelijk telt. Hoe voelt het om de tijd te nemen en wanneer heb je echt de tijd?

Al het hele jaar speelt de tijd een belangrijke rol in mijn leven en ik zou werkelijk kunnen zwemmen in de tijd die ik heb in de weken om me heen. Maar toch voelt het of ik leef zonder de tijd om me heen. 

Frustrerend vind ik soms die tijd. Om die tijd voor elkaar te nemen en hoe moeilijk dat eigenlijk kan zijn. Al die lieve mensen met wie ik graag mijn leven zou willen delen, maar waar het aan de tijd ontbreekt.

Soms omdat we letterlijk de tijd niet vinden om elkaar te zien. om even met elkaar af te spreken.

Omdat er nu iets anders belangrijk is in onze levens.

Soms omdat we graag de tijd vooruit willen leven. Omdat we dingen willen laten zijn en ontstaan waar we eigenlijk nog niet klaar voor zijn geweest.

En dan hebben we ook nog zo vaak last van de ruimtelijke tijd. Die tijd die er in de dagen niet lijkt te zijn. Omdat we druk zijn met ons eigen leven. Omdat er zoveel dingen op een dag gepland staan. Omdat we ons in beslag laten nemen of laten leven door de dingen om ons heen. Of die nou een concreet een gezinnetje, een baan of de dingen die zich afspelen in ons brein zijn.

En er zijn van die dagen waarin we beseffen hoeveel tijd we tekort zijn gekomen. En waarop we met allerlei woorden en verhalen proberen de tijd in te halen met elkaar. Maar aan het eind van de dagen met lege handen staan. Omdat de tijd ons door de vingers is geglipt terwijl we hem probeerden te grijpen.

En dan de tijd die veel belangrijker is, dan alle tijd om ons heen. De tijd van ons innerlijk wezen en zijn. Een simpele werkelijke ruimte nemen voor jezelf en de mensen om je heen, wat kan dat vreselijk ingewikkeld zijn. Zeker omdat de tijd niet iets is om alleen te weten, maar een heel leven kan duren om er één mee te kunnen zijn. 

Want ook al heb je al die uren in een dag en kun je nog zo vaak samen zijn. Dan kun je nog steeds jezelf en elkaar vergeten. Want het is geen simpel gegeven te weten hoe je de tijd eigenlijk beleeft. Hoe het voelt om even stil te staan en met de tijd te zijn en om niet sneller dan de uren te gaan. 

Ook ik heb ervaring met die trein die ik als een gek aan mezelf voorbij kan laten razen, ook al zijn alle uren van de dagen leeg.

Hoe het voelt om echt de tijd te hebben en te nemen is misschien zelfs een verschillende beleving voor iedereen.

Maar ik verlang naar die dagen met de tijd, de tijd in mezelf en met de mensen om me heen. De tijd die innerlijke rust uitstraalt. De tijd die er werkelijk kan zijn. Waarin we de ruimte hebben om elkaars verhalen echt te horen. Om stil te staan bij het antwoord als we elkaar vragen hoe het gaat. De tijd die we voelen, die vanzelf ontstaat, die er in vrede kan zijn.

En waar we dan even met de tijd kunnen baden om er met zeeën van geluk weer voor te staan.