Ooit liep ik stage op een plek waar we ouders beoordeelden op 'goed genoeg' ouderschap. Ook in mijn verdere werk en privé leven kwam ik genoeg ouders tegen die behoorlijk wat steekjes lieten vallen tijdens de opvoeding.
Ik ontwikkelde voelsprieten voor onveilige situaties. Maar ook mijn blik bleef kritisch op de minder goede aspecten van de opvoeding om me heen hangen. Alsof ik mijn vergrootgras steeds legde over dat stukje waar het mis ging.
Tegenwoordig lijkt mijn blik verschoven naar het positieve van de opvoedingen om me heen. Een veranderende focus en wat is dat mooi om te zien.
Want de moeders om me heen, ze doen het gewoon goed! Natuurlijk hapert iedere opvoedingen hier en daar en laat elke moeder bij zijn kind een krasje na, maar dat hoort erbij. Deze ouders doen het allemaal goed genoeg, zouden we in de kliniek hebben gezegd en daar gaat het om, want het hoeft niet perfect.
En wat is dat ook nog eens een verademing zeg en scheelt dat een hoop stress. Want ik kan je vertellen, het is niet echt een prettig en ontspannen gevoel om getuige te zijn van iets dat gewoon niet goed gaat in de opvoeding.
Wat is het genieten om mee te drijven en mee te kijken in gezinnen waar het gewoon lekker gaat.
Deze moeders zijn sterk, zelfstandig, beschermend en ze hebben oog voor de gevoelens van hun kind. En dat maakt ze dapper en krachtig en sterk.
En wat is het leuk om mijn vergrootglas daar eens over heen te leggen.
Reactie schrijven