Identiteit

Ik doe weer mee. Bij de vraag wat ik doe kan ik weer een antwoord geven. Een veelvuldig antwoord zelfs, want ik heb niet alleen een baantje, maar doe ook verschillend vrijwilligerswerk. 

Als we kijken op tv of gaan naar een feestje is het bijna onze eerste ontmoetingsvraag. Wat doe je? we vragen niet naar wie je bent, maar naar wat je doet. Het is of dit een groot stuk van onze identiteit beslaat. Ook ik heb dat lange tijd zo gevoeld.

Toen ik een korte tijd alleen maar studeerde weet ik nog hoe onwennig het voelde om die vraag te krijgen. Ik was gewend meerdere dingen te noemen over bijbaantjes en vrijwilligers werk en vond mijn antwoord alleen maar te studeren wat mager. Ook toen ik niet meer werkte had ik soms moeite met deze vraag. Al was ik in het begin ook nog wel trots op mijn baan die persoonlijke ontwikkeling heette. Later voelde ik me soms toch wat minderwaardig om mijn antwoord, vooral omdat ik de wens had wel weer wat voor de wereld te betekenen.

Toch is de belangrijkheid van de vraag vreemd. Zouden we niet veel meer moeten willen weten over wie we tegen over ons hebben. Wat de ander bezig houd, waar hij of zij aan denkt of over droomt. Is dat niet veel waardevoller om als eerste te weten.

Ik ben blij dat ik weer een antwoord heb op de vraag wat ik doe, maar hoop toch vaker op de vraag naar wie ik ben: Iris.