Vandaag voel ik me depressief. Ik verlies het contact met mijn onderlichaam en dat doet me voelen als een klein meisje die de weg niet weet. Waar ik gisteren nog met mijn voetjes op de aarde danste en na lange tijd eindelijk weer contact durfde te maken met mijn onderrug en billen, heb ik me nu helemaal teruggetrokken uit mijn onderlijf.
Bang voor contact, bang voor het fragiele leven dat daar wacht.
Ik ben afgevallen en daardoor voelt alles niet meer in proportie en de verbinding met mijn onderleven lijkt broos.
Ik zweef de hele dag een beetje boven mijn bekken en daar word ik misselijk en angstig van.
Wanhopig is het goede woord. Zeker als ik merk dat ik overtuigd raak dat ik er niet meer in kan of me er niet meer mee kan verbinden.
Toch zegt mijn hoofd dat het echt moet lukken als het er gisteren nog was.
Na een paar uurtjes vechten en flinke machteloosheid lukt het me om een beetje te landen. Het voelt fragiel, vermoeid, maar ik ben weer op de aarde en in contact. Nu hopen dat daar het leven op mij wacht
Reactie schrijven