Ze neemt niet alleen afscheid van het dode lichaam van haar moeder, maar ook van haar leven zover als het verbonden was aan dat van haar moeder. zo schrijft Yvonne Keuls. Dat klinkt logisch. Het stukje gedeelde leven verdwijnt als die persoon overlijdt. Het is domweg niet meer mogelijk om een stukje leven te delen. En dat is vreemd, verdrietig en nieuw.
Ik vraag me af hoe dat zit bij mij. Mijn moeder is niet dood, maar wij hebben al een aantal jaren geen contact meer. Dat dit ook een rouwproces met zich meebrengt dat is me inmiddels wel duidelijk. Maar voor hoever verdwijnt mijn gedeelde leven met haar?
Voor mij op het zandpad loopt een oudere vrouw. Ze doet me denken aan mijn moeder en ik wil graag dat het haar is, omdat ik haar mis. Maar als ik dichterbij kom, zie ik dat ze het natuurlijk niet is. Ik loop alleen verder.
En dat is hoe het is. Het leven dat ik had dat verbonden aan dat van mijn moeder was, is weg. En dat is gek. En ja, toch hoe cliché ook, vooral in de decembermaand heel zichtbaar.
Het leven van samen Sinterklaasintocht kijken, maar ook de wandelingen met Kerst op het strand zijn weg.
Maar ook de momenten buiten december om zorgen voor het wegvallen van stukjes leven en het daarbij behorende gemis.
Zo drink ik er ook niet meer twee wekelijks een kopje thee, zoals ik vroeger wel deed.
Ik leef mijn leven alleen, los van haar. De band ontbreekt, de gezamenlijke activiteiten ook. En daarbij is er een heel klein stukje leven dood.
Reactie schrijven