Dat wordt een lange wandeling, bedenk ik als ik begin aan mijn 9 km, en ik moet eigenlijk wel een beetje om mezelf lachen. Want ik heb er weer eens last van, van de zorgen in mijn kop.
Die 9km red ik wel, maar die 2,5 uur lange herhaling van zorgen in mijn kop, daar zie ik wel tegenop.
Vorige week wilde ik nog een blog schrijven over hoe blij ik ben met de gedachtes die zich bij mij weer kunnen focussen op de dingen om me heen. In plaats van steeds met twee dingen tegelijk bezig te zijn (een boek en de zorg, een gesprek en de zorg, een taakje en de zorg) kon ik me gewoon weer lachend concentreren op de dingen waar ik mee bezig wilde zijn en dat was echt reuze fijn.
Maar vandaag verval ik in mijn oude gewoonte en heb ik last van gedachtekramp, zoals ik het maar heb genoemd. Dan houd ik extreem lang vast aan dezelfde zorg of keuzestress. Een zich steeds herhalende gedachtestroom zoemt dan uren door mijn hoofd en belemmert me soms letterlijk en figuurlijk het uitzicht op de andere dingen in het leven. Ik schiet in een soort kramp van boven.
De trucjes die ik mezelf onderhand geleerd heb, probeer ik tijdens mijn wandeling toe te passen. Ik focus me op de omgeving, probeer een afspraak met mezelf te maken over wanneer ik weer aan de zorg over mijn auto mag denken. Maar ook verwoede pogingen om aan iets anders te denken helpen niet.
En dus geef ik me maar over aan deze wandeling, die de autozorgwandeling wordt. Ik bedenk me dat het ergens wel weer stopt en denk aan vorige week, toen het zo goed ging en dat lucht op.
Ik kan het wel met die zorgen uit mijn kop, mijn gedachten de vrijheid geven te stromen naar leukere delen van het leven.
Vandaag zit het alleen weer even op slot.
Reactie schrijven