Dat is waar het trauma opgeborgen zit. Ik voel haar. Ze zit stil, ze is gestressed en ze bijt met haar tanden op elkaar. Niemand ziet er wat van, maar ze is niet geland. Ze verkeerd in een soort van bevroren staat van 'zijn'. Toch torent ze zich daarboven met een lach in de dag. Terwijl er toch iets is waarom ze niet ontspannen mag.
Ik moet er naar terug, naar het laagje trauma in mijn lijf.
Weken en maanden deed ik alles op een soort van 'beheersbasis'. Ik zat vooral in mijn brein en ik wilde graag hernieuwde controle over mijn leven. Voor het echte voelen was ik onbewust op de vlucht.
Maar ik durf inmiddels de gevoelstaal van mijn lichaam weer aan en dan kom ik haar dus tegen, de traumalaag.
Een soort standaardspanning zit er in het bekken en mijn ogen staan af en toe in een soort bevroren stand, althans zo voelt dat. Alsof ik steeds maar niet wakker ben.
Ik kan er niet om heen. Elke keer als ik weer weg ga, mijn leven probeer te controleren, dan kom ik weer terug bij de spanning en bij mij. En dus ga ik er maar heen.
Langzaam, stapje voor stapje verken ik deze ongemakkelijke staat van zijn. Ik probeer het wat te bewegen en even niet meer te overleven.
De controle stapjes en het opvullen van de dagen laat ik los. Daarmee blijft er ruimte om te voelen en de angst en ongemakkelijkheid tegen te komen.
En dat voelt als een cadeau. Want hoe spannend en niet leuk deze laag af en toe ook kan zijn, ik zit niet meer zo gevangen in mijn brein en daarom geniet ik van het terug keren naar binnen.
De plek waar ik de traumalaag langzaam kan ontdooien, zodat ik er iets moois uit kan ontplooien.
Reactie schrijven