Vaak zeggen mensen in een nare periode dat je daar weer sterker uit komt. Ik geloofde er niks van. Toen ik vorig jaar in een dal terecht kwam, krabbelde ik maar moeizaam op. Ik had veel last van angst en controledrang en dwangmatig denken. Alles behalve ontspannen dus. Ik voelde me eerlijk gezegd na die periode vooral een zwakkere versie van mezelf.
Het voelde als ploeteren en overleven. Hoewel ik de draad behoorlijk oppakte en alles steeds beter ging, bleef het vaak een worsteling. Van sterker er uit komen was mijn inziens dus geen sprake helaas.
Vandaag zit ik op een bankje in de zon, midden in het bos. Het is alweer een jaar later en ik lijk door mijn volgende dal heen gekomen. Terwijl ik voel hoe de wind en de zon tegelijk mijn huid strelen, schrijf ik deze blog en kijk ik wat terug. Ik voel me op mijn gemak, ontspannen en ik heb zin in het leven.
Begin dit jaar zonk ik in een nog dieper dal dan hiervoor en daar klom ik dus uit. Vooral de schaamte over deze periode maakte de verwerking intens. Dat ik hier nog sterker uit zou komen, daar geloofde ik nog minder in. Een paar weken lang, merkte ik dat ik de last van dit diepe dal bleef dragen en dat maakte me sceptisch over de toekomst.
Toch is het nu zoveel weken later echt waar. Ik voel me na dit diepe dal, sterker dan na het dal hiervoor. En dat is gaaf!
Mijn concentratie is beter, ik heb mijn bezigheden weer opgepakt, ik lach regelmatig en vooral de dwang is sterk afgenomen. En dat maakt me optimistisch. Kortom, misschien bloei ik wel uit tot een betere versie van mezelf? en maak ik het gezegde waar?
Reactie schrijven