Falend plezier

Slagen in het leven, dat willen we toch allemaal?

Laatst kocht ik een soort van miniatuurpakketje. Je zou kunnen zeggen, mijn leven in het klein. Gewoon om een beetje creatief bezig te zijn leek me dat wel leuk. Echter bleef er meer lijm aan mijn vingers plakken dan aan de bankjes die ik van het boekhandeltje probeerde in elkaar te zetten.

Jammer, poging creatief bezig zijn mislukt. En dat is dan nog maar 1 van de (kleine) doelen die ik heb. Zo is ook de missie vlinderstruik succesvol verplaatsen, precies, mislukt.

En dan hebben we het nog niet gehad over de grotere doelen in mijn leven. Een beetje succesvol in het leven staan, dingen doen die je leuk vindt, aan het werk zijn, in het hier-en nu leven. Ik focus me vaak op het behalen van mijn doelen en ik kijk ook veel terug naar waar ik gevallen ben en dat doet pijn.

Mijn nichtje doet dat net wat anders. 

Met haar 15 maanden jong, blijft ze de glijbaan op klimmen. Ik weet niet eens of het wel haar doel is om boven aan te belanden. Maar ze klimt de glijbaan op om vervolgens gierend van de lach, naar beneden uit te glijden.

En uiteraard herhaalt ze dit meerdere keren en wordt de pret van het steeds uitglijden alleen maar groter. En natuurlijk lach ik met haar aanstekelijke lach mee.

En zo lachen we samen om een kunstje dat maar niet lijkt te lukken, maar dat maakt voor N. helemaal niks uit. Ze heeft plezier! En ik heb dat ook. 
Want wat een wijze lessen leert ze me zo.

Ik ga dat ook doen, denk ik, gewoon maar een beetje genieten van de weg die ik ga zonder me perse op het einddoel te focussen. En ook vooral af en toe maar lachen als ik val.