Vandaag sta ik op tijd op, ik sport, doe boodschappen, geef een dramales aan kinderen, heb een coachingsgesprek en maak nog een lange wandeling. Kortom, een hele 'normale' en gevulde dag. En ik vind het heerlijk.
Voor veel mensen lijkt dat misschien niet zo bijzonder, maar ik verlang er al een tijdje naar. Naar iets heel normaals van het leven.
Als je mij vraagt wat ik wil, dan zijn het even geen verre reizen of bizar grote dromen als een boek gaan schrijven. Ik wil eigenlijk alleen maar iets heel 'normaals'. Gewoon een beetje horen bij de rest van de maatschappij. En een agenda hebben. Een leuke dagbesteding, weten waar je 's ochtends heen moet/ wordt verwacht/ voor opstaat. En het liefst niet maar 1 klein dingetje per keer. Gewoon een beetje een gevulde dag.
En dat is er vandaag dus zomaar.
Van het weekend was ik ook al druk met een goede vriendin en deed ik mijn vrijwilligerswerk achter de bar, nog zo'n fijne normale, maar voor mij bijzondere dag.
Nog geen drie maanden geleden was dit wel andere koek. Het ging het goed mis en zorgde ik niet goed voor mezelf. Mijn dag ging puur en alleen over een leven dat niet bestond. Ik leefde niet of nauwelijks, al vind ik het een beetje moeilijk te omschrijven hoe dat er precies uitzag. In elk geval kan ik je vertellen dat ik ver af stond van wat een 'normaal' leven lijkt en dat vond ik vreselijk.
Sindsdien, maar eigenlijk ervoor ook al, verlang ik alleen maar naar iets 'normaals.' Ik wil net als mijn vrienden gewoon een leuk baantje, vrijwilligerswerk of een opleiding en daarnaast tijd met vrienden en familie doorbrengen.
En dat doe ik nu dus ook. Het mag van mij nog meer, maar er is in elk geval een begin. En dat is super fijn.
Reactie schrijven