Opeens

Opeens is daar de ontspanning. Als een zachte deken strijkt ze over mij neer. En ik glijd weg in haar liefdevolle ademhaling.

Al de hele week loop ik te piekeren en ik kom maar niet van dezelfde klevende gedachtes af.

Soms weet ik niet hoe ik het moet doen, mijn gedachtes loslaten. Ik probeer wel te mediteren, me te focussen op andere activiteiten, maar soms blijven ze domweg ongevraagd plakken

Dit keer doe ik er niks voor, ik laat het gewoon gebeuren. En daar opeens als ik begin aan mijn schrijftaak in de bieb, is het weg, voel ik me weer vrij in het hoofd. Zijn de gedachtes zo plotseling verdwenen als ze gekomen zijn en kan ik me weer concentreren op andere zaken. Heerlijk.

Het lijkt ineens alsof er een knopje voor is. Al weet ik die nog niet zelf te vinden. 

Ik ben af en toe een slaaf van mijn overmatige piekeren. Uren kan ik rondjes draaien met dezelfde uitkomst. En dat is natuurlijk niet fijn. Ik mis een hoop van het leven als ik zo druk in mijn hoofd bezig ben.

Soms lijkt het simpel te gaan om het maken van een keuze en is het na die keuze ineens rustig en stil. Maar soms blijf ik ondanks de keuze doorgaan met piekeren en kom ik niet tot stilstand.

Ik zoek de zorgen zelfs wel eens op als ze even verdwenen lijken. Als een soort verslaving.

Dan weer lijkt het of de gedachtes vanzelf verdwijnen als ik me concentreer op een andere activiteit.

En weer een andere keer lijkt het denken ondanks een andere activiteit onverstoorbaar door te gaan. Terwijl ik sport en met gewichten sta te tillen of mijn been van de yogamat optil, blijf ik rondjes malen over een issue.

Hoe ik het kan stoppen, daar lijkt nog even geen antwoord op.

Maar het beste lijkt het om mijn gepieker maar niet te veroordelen en vooral niet te hard weg te willen hebben. Dan gaat het soms ineens vanzelf. Zoals vandaag. Dan verdwijnen ze als sneeuw voor de zon en is het ineens klaarhelder in mijn hoofd. En dan is het tijd om te genieten van het leven:-)